top of page

   Η υποδοχή και η αντιμετώπιση που έτυχαν οι πρόσφυγες δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή από μεγάλο μέρος των κατοίκων του κυρίως ελλαδικού χώρου. Εξαίρεση στον κανόνα αυτό δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν και οι κάτοικοι της Εύβοιας. Δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν τα κέρδη που θα αποκόμιζε μακροπρόθεσμα η χώρα αλλά και το νησί τους με την έλευση των προσφύγων, καθώς επρόκειτο για ανθρώπους έξυπνους, εργατικούς και νοικοκύρηδες πολλοί εκ των οποίων άφησαν πίσω τους μεγάλη περιουσία. Είναι γνωστό άλλωστε ότι το βιοτικό επίπεδο ενός μέσου Έλληνα της Μικράς Ασίας ήταν υψηλότερο από το αντίστοιχο ενός Τούρκου. Σε πολλές περιπτώσεις δεν εκτιμήθηκε η πλούσια παράδοσή τους και τα έθιμά τους.

Οι πρόσφυγες στην Εύβοια

   Η συμπεριφορά απέναντί τους μπορεί να χαρακτηριστεί επιεικώς υποτιμητική και αλλαζονική ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια. Η συνύπαρξη των προσφύγων για αιώνες με τουρκικούς πληθυσμούς, η διαφορετική τους νοοτροπία, οι άσχημες συνθήκες διαβίωσής τους, ο φόβος ότι θα διεκδικήσουν κτήματα και δουλειές έκαναν τους ντόπιους να συμπεριφερθούν καχύποπτα, σκληρά και ρατσιστικά. Η κακοτροπία τους ήταν ορατή ακόμα και στους χαρακτηρισμούς τους, καθώς η απαράδεκτη αλλά ιδιαίτερα δημοφιλής εκείνη την εποχή λέξη "Τουρκόσποροι" καταδεικνύει την κατάσταση, φανερώνοντας ξεκάθαρα ότι ο ρατσισμός δεν κάνει διακρίσεις ακόμα και αν πρόκειται για ομοεθνείς πληθυσμιακά ομάδες.

   Επειδή όμως ένα νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις πρέπει να επισημανθεί ότι η Εύβοια υποδέχθηκε περίπου 12.000 πρόσφυγες με το μεγαλύτερο μέρος εξ αυτών να απορροφάται από την Χαλκίδα. Οι κάτοικοι της Χαλκίδας προσέτρεξαν σε βοήθεια και ιδιαίτερα οι γυναίκες της πόλης. Η διενέργεια συσσιτίων και η διανομή ρούχων υπήρξε βάλσαμο για τους εξαθλιωμένους Μικρασιάτες. Σύμφωνα με αναφορές ο χειμώνας του 1922 ήταν ιδιαίτερα βαρύς στην πόλη. Με ενέργειες της Μητρόπολης και χάρη στη φιλότιμη προσφορά των κατοίκων στήθηκαν παράγκες, ενώ για τους υπόλοιπους χρησιμοποιήθηκαν εκκλησίες και αποθήκες. Το Νοσοκομείο Χαλκίδας και η Σχολή Πεζικού (Στρατόπεδο Ιωάννη Βελισσαρίου) υπήρξαν χώροι που χρησιμοποιήθηκαν για τη στέγαση και τη σίτιση αντίστοιχα των προσφύγων. Επιπροσθέτως κάποιοι από αυτούς φιλοξενήθηκαν σε σπίτια πλούσιων Χαλκιδέων.

Η Χαλκίδα του 1922

Η Αγία Παρασκευή

bottom of page